ویژگی معماری آیزنمن:

اگرچه مفاهیم معماری که آیزنمن از آنها سخن می گوید، در طرحها و بناهای او به آسانی آشکار یا قابل مشاهده نیستند، ولی نسخه اصلی پیشگامان این سبک از لحاظ ادبیات معمارانه و تئوری های خاص آن به خود آیزنمن بر می گردد. وی به عنوان یک پست مدرنیست، طبقه بندی شده و فعالیتهای ادبی، طرح ها و بناهایش، او را در زمره چنین طبقه ای قرار می دهد که معماری را به عنوان یک متن در نظر گرفته است. به نظر می رسد که طرح های وی مانند یک جامعه، خودش به تنهایی در یک حالت پدیداری ثابت یا حرکت / جنبش در یک پیشگرایی به سوی یک جریان جدلی از تضاد، فعل و انفعال پایه ریزی شده باشد. آیزنمن از یک سری ساختار شبکه ای استفاده می کند که ایده اصلی او را سامان می دهد. بناها به طور خود مختار، خود مرجع مستقل از زمینه انسانی یا عملکردی مثل عملکردهای فراگیر ریاضی دیده و تجربه می شوند. ساختارها کاملأ منطقی هستند ولی عاقلانه تر آن است که کاملأ خود مرجع باشد و به طور آگاهانه حساسیتهای انسانی، ظرافت، زیبایی و راحتی را بوجود آورد.

تئوری های وی در معماری، آزادی و استقلال را دنبال می کند و کار او به منزله یک کوشش دائم به سوی فرم آزاد از تمام لحاظ است؛ تلاشی که درک آن برای بسیاری از افراد مشکل است.

افتخارات پیتر آیزنمن:

بورس تحصیلی گوین هایم.

جایزه ی برانئر از آکادمی هنر و ادبیات و جایزه ی بین المللی برای هنر.

جایزه ی افتخاری از انستیتو معماری آمریکا به خاطر مرکزی در اهایو.

جایزه ی بین المللی برای طراحی شرکت مرکزی کوزمیئی سانگیو در توکیوی ژاپن.

جایزه ی شیر سنگی را برای پروژه رومئوژولیت، در سومین بینال معماری در ونیز دریافت کرد.

در بینال پنجم هم او یکی از دو معماری بود که به عنوان نماینده ی ایالات متحده شرکت داشت.

به عنوان بنیانگذار و مدیر انستیتو معماری و شهرسازی بوده و به عنوان منبع تفکر و اندیشه برای نقد معماری به شمار می آمد.

نقطه شروع آیزنمن آیین افلاطونی است. نخست به صورت ناب، ذهنی و کامل بود همچنین تفکر آیزنمن غیر دینی است.

پیتر آیزنمن ساختمانها را با دو معیار می سنجد:

1.اینکه چه مدت در تعلق به حال باقی می مانند.

2.اینکه چه مدت در تاریخ خودشان را حفظ می کنند.

او معتقد است که: بعضی از ساختمانهای کنونی بودن خود را از دست میدهند و هرگز جزئی از تاریخ نمیشوند. ساختمانها می توانند ۵۰ تا ۱۰۰سال تعلق به حال داشته باشند.

آنچه در معماری آیزنمن، بسیار مورد توجه قرار می گیرد، تجزیه کردن فرم معماری از دیدگاه علمی و نظری است که متاسفانه بعد از ساخت بناهای وی، از لحاظ منتقدین و استفاده کنندگان برداشت و وجهه ای نامناسب داشته است. به عنوان مثال دربنای مرکز هنری وکسنر، انتظار می رفت که به عنوان اولین بنای دیکانستراکتیویست عمومی، عنصری شاخص و منعکس کننده ایده های کانستراکتویستی در معماری باشد اما به خاطر غیر کافی بودن مشخصات مصالح، قرار گیری فضای نمایشگاه هنر های زیبا در معرض مستقیم نور خورشید، نتوانست انتظارات مخاطبین را از اولین بنای دیکانستراکتیویست عمومی برآورده سازد. پیتر آیزنمن، به عنوان مدیر مسئول مجله معماری و مطالعات شهری، با نام (تضادها)، بیشتر از سایر معماران در طراحی و بکار بردن دیالکت تضادها در معماری کار کرده است. وی برنامه طراحی خود را برتئوری به دست آمده از اصول و عقاید معماری موجود در دنیای خارج و به طور قابل توجهی در فلسفه و زبان شناسی بنیان نهاده است.

آثار حرفه‌ای‌ آیزنمن:

در قالب فرم‌گرایی، دی‌کانستراکشن، آوانگارد متأخر، مدرن متعالی یا متأخر و دیگر گرایش‌ها همچون فولدینگ به حساب می آید.