مدل تعاونی به عنوان یک “آزمایش زنده در دموکراسی”

مطالعه مدل تعاونی و نظریه‌هایی که پیرامون آن ایجاد شده‌اند، بحث طولانی‌تری را بین اقتصاددانان نئوکلاسیک و جامعه‌شناسان در مورد نحوه درک عاملیت انسانی و انتخاب فردی آشکار می‌کند. به بیان ساده، اقتصاددانان تمایل دارند این باور را داشته باشند که انسان‌ها به خود احترام می‌گذارند و مطلوبیت را به حداکثر می‌رسانند، در حالی که جامعه‌شناسان افراد را در اجتماع و روابط اجتماعی متقابل می‌بینند (Polanyi, 1954). بر اساس دیدگاه دورکیمی، مردم گروه‌هایی را تشکیل می‌دهند که اساساً دارای خصوصیات اخلاقی هستند و در آن‌ها جامعه صرفاً با اجزای فردی آن جمع نمی‌شود، بلکه یک کل یکپارچه را تشکیل می‌دهد (دورکیم، 1893). برای چنین دانشمندان علوم اجتماعی ضد تقلیل گرا، زندگی فقط مجموعه ای از مسائل بهینه سازی محدود نیست، اما زندگی از درک مشترک از انصاف یا عدالت (باردهان و ری، 2006). همانطور که محقق کارول رز اشاره می کند، علاقه شخصی به عنوان مبنایی برای رژیم های مالکیت دارای محدودیت های متمایز است زیرا «شکافی بین آن نوع از افراد منفعت طلب که به مالکیت انحصاری برای ترغیب او به کار نیاز دارند و نوع فرد [«مادر» وجود دارد. چه کسی باید برای ایجاد، حفظ و محافظت از رژیم مالکیت آنجا باشد» (رز، 1994). در این پرتو، جامعه متشکل از افرادی است که به دور از نشان دادن ویژگی‌های کاملاً خودخواهانه، اغلب ماهیت نوع‌دوست و جامعه‌گرا دارند. منفعت شخصی به عنوان مبنایی برای رژیم‌های مالکیت محدودیت‌های مشخصی دارد، زیرا «شکافی بین آن نوع از افراد منفعت‌خواه وجود دارد که به مالکیت انحصاری برای ترغیب او به کار نیاز دارند و نوع فردی [شکل «مادر»] که مجبور است برای ایجاد، حفظ و محافظت از رژیم مالکیت وجود داشته باشد» (رز، 1994). در این پرتو، جامعه متشکل از افرادی است که به دور از نشان دادن ویژگی‌های کاملاً خودخواهانه، اغلب ماهیت نوع‌دوست و جامعه‌گرا دارند. منفعت شخصی به عنوان مبنایی برای رژیم‌های مالکیت محدودیت‌های مشخصی دارد، زیرا «شکافی بین آن نوع از افراد منفعت‌خواه وجود دارد که به مالکیت انحصاری برای ترغیب او به کار نیاز دارند و نوع فردی [شکل «مادر»] که مجبور است برای ایجاد، حفظ و محافظت از رژیم مالکیت وجود داشته باشد» (رز، 1994). در این پرتو، جامعه متشکل از افرادی است که به دور از نشان دادن ویژگی‌های کاملاً خودخواهانه، اغلب ماهیت نوع‌دوست و جامعه‌گرا دارند.

با درک گفتمان متفاوت بین این دو رشته، روشن می‌شود که چرا نظریه‌های متفاوت زیادی در مورد اینکه چرا تعاونی‌ها کار می‌کنند یا نمی‌کنند وجود دارد که در گفتگو با یکدیگر شکست می‌خورند. در نگاه اقتصادی نئوکلاسیک، تعاونی‌ها به دلیل خلأهای ساختاری متعددی که وجود دارد و افراد خودبهینه‌ساز می‌توانند از آن بهره‌برداری کنند، و به دلیل فضای محدود برای رشد سرمایه، که افراد ظاهراً خودپسند را رضایت‌بخش نمی‌دانند، محکوم به فنا هستند. با این حال، تعاونی‌ها که از دریچه یک جامعه‌شناس بررسی می‌شوند، با درک مشترک جامعه از انصاف و عدالت صحبت می‌کنند و می‌توانند به راحتی در مفهوم «اقتصاد اخلاقی» قرار بگیرند که در آن افراد نه تنها برای ارتقای رفاه خود، بلکه برای بهبود نیز عمل می‌کنند. نتایج برای همه افراد در سیستم (گیرتز، 1963). بنابراین، به طور انتزاعی، مقایسه تحلیل‌های مختلف از مدل تعاونی دشوار است، با توجه به اینکه این تحلیل‌ها بر اساس پیش‌فرض‌های متفاوتی از شیوه‌ای ساخته شده‌اند که در آن می‌توان انتظار داشت که انسان‌ها با یکدیگر کنش و تعامل داشته باشند. با این حال، یافته‌های یک نمونه مطالعه موردی محدود از Cheese Board Collective (CBC) از حجم وسیعی از ادبیات در مورد اقدام مشارکتی پشتیبانی می‌کند (Scott, 1976, Ostrom, 1990, Rose, 1994) که نشان می‌دهد انسان‌ها به عنوان خود عقلانی خالص وجود ندارند. -در رابطه با افراد

تعاونی ها علیرغم وجود آنها به عنوان بنگاه های انتفاعی، با توجه به اینکه اهداف تأسیس آنها صرفاً اقتصادی نیست، باید بر اساس معیارهای متعدد موفقیت ارزیابی شوند. مقایسه موفقیت یک تعاونی با موفقیت یک شرکت سرمایه داری، مقایسه سیب با پرتقال است. روچیلد-ویت بر اساس مطالعه‌اش در مورد سازمان‌های کاری جمع‌گرا به درستی بیان کرد: «سازمان‌های جمع‌گرا باید نه به‌عنوان شکست‌هایی در دستیابی به استانداردهای بوروکراتیک که با آنها مشترک نیستند، بلکه به‌عنوان تلاش‌هایی برای تحقق ارزش‌های کاملاً متفاوت ارزیابی شوند. در مفهوم سازی اشکال جایگزین است که نظریه سازمان ضعیف ترین بوده است» (روچیلد ویت، 1979). حتی اگر منتقدان صریحاً این دو را با هم مقایسه نکنند، اغلب یک تعاونی را با استفاده از همان معیارهای اقتصادی ارزیابی می کنند که برای ارزیابی یک تجارت سرمایه داری استفاده می کنند. که اصل مطلب را از دست می دهد. معیارهای درآمد، همانطور که توسط سود پولی تعریف می شود، اگر شرکت های تعاونی به طور هدفمند انتخاب هایی را انجام دهند که به دنبال افزایش درآمد نامشهود هستند – آنچه وانک آن را “آرامش ذهن” می نامد یا آنچه اغلب به عنوان عدالت اجتماعی از آن یاد می شود، معنای کمی دارد. همانطور که وانک در مورد مدیریت کارگری می نویسد، “مزیت نسبی سیستم های مدیریت شده زمانی قوی تر می شود که ما چارچوب مرجع کاملاً اقتصادی را ترک کنیم و آن را با چارچوبی جایگزین کنیم که ارزش های انسانی گسترده تر را در نظر بگیرد” (وانک، 1969). این مزایا در بسیاری از تحلیل‌های اقتصادی نئوکلاسیک مالکیت جمعی ناشناخته مانده است. اگر شرکت های تعاونی به طور هدفمند انتخاب هایی را انجام دهند که به دنبال افزایش درآمد نامشهود باشد – چیزی که ونک آن را “آرامش ذهن” یا چیزی که اغلب به عنوان عدالت اجتماعی از آن یاد می شود، کمی معنا ندارد. همانطور که وانک در مورد مدیریت کارگری می نویسد، “مزیت نسبی سیستم های مدیریت شده زمانی قوی تر می شود که ما چارچوب مرجع کاملاً اقتصادی را ترک کنیم و آن را با چارچوبی جایگزین کنیم که ارزش های انسانی گسترده تر را در نظر بگیرد” (وانک، 1969). این مزایا در بسیاری از تحلیل‌های اقتصادی نئوکلاسیک مالکیت جمعی ناشناخته مانده است. اگر شرکت های تعاونی به طور هدفمند انتخاب هایی را انجام دهند که به دنبال افزایش درآمد نامشهود باشد – چیزی که ونک آن را “آرامش ذهن” یا چیزی که اغلب به عنوان عدالت اجتماعی از آن یاد می شود، کمی معنا ندارد. همانطور که وانک در مورد مدیریت کارگری می نویسد، “مزیت نسبی سیستم های مدیریت شده زمانی قوی تر می شود که ما چارچوب مرجع کاملاً اقتصادی را ترک کنیم و آن را با چارچوبی جایگزین کنیم که ارزش های انسانی گسترده تر را در نظر بگیرد” (وانک، 1969). این مزایا در بسیاری از تحلیل‌های اقتصادی نئوکلاسیک مالکیت جمعی ناشناخته مانده است.