فرهنگ خانواده و روابط مدیریت و کارمند

صنعت کیبوتز از زمان پیدایش آن در دهه 1920، ریشه های عمیقی در جامعه اسرائیل داشته است. صنعت کیبوتز در طول جنگ جهانی دوم و پس از تأسیس دولت اسرائیل در سال 1948 به سرعت توسعه یافت. در نتیجه، در دهه 1960، صنعت به منبع اصلی درآمد بسیاری از کیبوتس ها تبدیل شد (آلمالیاچ، 2009). برخلاف کارخانجات خصوصی دولت جوان (بن رافائل، 1992)، اهداف اقتصادی صنایع کیبوتز، شکوفایی کیبوتز و رفاه اعضا و در عین حال حفظ اصول کیبوتز و تحقق اهداف ملی بود (پالگی، 1994).

بحران اقتصادی پس از تأسیس اسرائیل، الهام بخش صنعتی شدن اسرائیل و کیبوتس بود. در دهه 1960، خرد متعارف در جنبش کیبوتس بر «اقتصاد مختلط» تأکید داشت، که در آن کیبوتسیم‌ها بخش طولانی کشاورزی خود را توسعه دادند. نرخ رشد صنعت کیبوتز در طی آن سال ها افزایش یافت، به طوری که کارگران خارجی بیش از 45 درصد از نیروی کار را تشکیل می دادند (آلمالیاچ، 2009).

محصولات صنایع کیبوتز شامل چوب، مبلمان، مواد غذایی، فلز، منسوجات، پلاستیک، لاستیک، برق، الکترونیک، اپتیک، مواد شیمیایی و دارو بود (Palgi, 1994). فرآیند صنعتی شدن مستلزم پیچیدگی و حرفه ای گری بود که به ناچار یک ساختار اجتماعی سلسله مراتبی ایجاد کرد. این طبقه بندی باعث بیگانگی در کیبوتس شد (Moskovich, 2016; Moshkovich & Achouch, 2013, 2015Moshkovich & Achouch, 2013, 2015) علیرغم اینکه مجمع عمومی کیبوتس تصمیمات عملیاتی عمده را برای صنایع اتخاذ کرد.

صنعتی شدن تعدادی معضل را در کیبوتس ایجاد کرد، در درجه اول این سوال که چه کسی باید صنایع را مدیریت کند. اغلب نه افراد با تجربه و نه نیروی کار واجد شرایط وجود داشت. یکی از انتقادات به مدل اولیه مدیریت صنایع کیبوتز این بود که روش چرخشی افراد فاقد صلاحیت را در پست های مدیریتی قرار می داد. علاوه بر این، احترام به منافع محلی کیبوتز باعث تصمیمات اشتباه و خسارات مالی شد (پالگی، 1994).

صنعت کیبوتز به عنوان بخشی از جوامع کیبوتز تا بحران بزرگ اقتصادی دهه 1980 شکوفا شد. به دنبال این بحران، اکثر کیبوتس ها تحت فرآیند خصوصی سازی قرار گرفتند که بر روابط بین جامعه و شاخه های اقتصادی آن تأثیر گذاشت. علاوه بر این، رابطه بین مدیریت و کارکنان بیشتر طبقه بندی و سلسله مراتبی شد (راسل و همکاران، 2011، شاپیرا، 2013).

به دنبال بحران مالی دهه 1980 و ترک گسترده جمعیت جوان و واجد شرایط، صنایع کیبوتز شروع به استخدام مدیران حرفه ای خارجی کردند (آلمالیاچ، 2009). بحران اقتصادی انتقادات گسترده ای را از صنعت کیبوتز به همراه داشت. چرخش مکرر مدیران کارخانه باعث اختلالات عملیاتی و عدم تداوم در سیاست گذاری شد. فرآیندهای تصمیم گیری کند بود، باعث تأخیرهای پرهزینه شد، با ملاحظات غیرمرتبط با کارخانه سروکار داشت، و اغلب به تصمیمات اقتصادی نادرست منجر می شد. امروزه، سودآوری دغدغه اصلی صنعت کیبوتز است که گاهی باعث به حاشیه راندن اهداف رفاه فردی و اصول کیبوتز می شود.

مجمع عمومی کیبوتس تصمیم گیری عملیاتی در مورد شاخه های اقتصادی را متوقف کرد. در عوض، هیئت‌های مدیره‌ای متشکل از اعضای کیبوتس و افراد خارجی را انتخاب کرد. این افراد خارجی تمایل داشتند در زمینه اقتصادی که شعبه در آن فعالیت می کرد متخصص باشند. هیئت مدیره مدیران کارخانه را انتخاب کرد که مجبور نبودند عضو کیبوتز باشند و برای دوره های طولانی تری خدمت کنند. تصمیم گیری تقریباً به طور کامل در داخل کارخانه اتفاق افتاد. اگر در گذشته کیبوتس ها مالک انحصاری کارخانه های خود بودند، تا سال 2014 حدود 29 درصد از کارخانه ها دارای مالکیت مشترک با نهادهای غیر کیبوتس، 13 درصد مالکیت مشترک با سایر کیبوتس ها و 7 درصد سهام در این کارخانه معامله شده بودند. بازار سهام این تنها 52 درصد متعلق به یک کیبوتس بود (ادوم و همکاران، 2015).