عوامل موثر بر عضویت در تعاونی های لبنی

تولید لبنیات بخش مهمی از اقتصاد دامپروری جهان است که حدود 30 درصد تولید را از بخش دام تشکیل می دهد (سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل متحد (FAO)، 2016). تقریباً 150 میلیون خانوار با تولید لبنیات در سراسر جهان مرتبط هستند (سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل متحد (FAO)، 2018). در طول دهه گذشته، کشورهای در حال توسعه سهم خود را در تولید شیر در سراسر جهان گسترش داده اند. خرده مالکان بخش ضروری تولید شیر در اکثر کشورهای در حال توسعه هستند و تولید شیر به معیشت خانوارها، امنیت غذایی و تغذیه کمک می کند (سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل متحد (FAO)، 2018).

مانند بسیاری از کشورهای در حال توسعه، صنعت لبنیات تایلند با افزایش سریع مصرف شیر داخلی از زمان شروع تولید لبنیات تجاری در اوایل دهه 1960، گسترش یافته است. صنعت لبنیات با حدود 16 درصد از تولیدات دامی رشد ثابتی را ثبت کرده است (سازمان غذا و کشاورزی ملل متحد (FAO)، 2016). تولید شیر تقریباً 1.5 برابر از 0.8 میلیون تن در سال 2008 به 1.2 میلیون تن در سال 2017 افزایش یافته است (Office of Agricultural Economics (OAE)، 2017). علاوه بر این، دولت ابتکارات جدیدی را برای تقویت تولید شیر با افزایش کیفیت خوراک، فناوری شیردوشی و همچنین جمع‌آوری و ذخیره‌سازی مناسب شیر ترویج کرده است (وزارت کشاورزی و تعاون (MOAC)، 2016). در نتیجه، بهره وری شیر از 6 به 7 کیلوگرم در گاو در روز در سال 1992 بهبود یافته است (Chungsiriwat & Panapol, 2007) به حدود 13 کیلوگرم در گاو در روز در سال 2017 (دفتر اقتصاد کشاورزی (OAE)، 2017). میانگین گاو / مزرعه در سراسر کشور نیز از 24 راس در سال 2008 به 34 راس در سال 2017 افزایش یافته است (وزارت توسعه دام (DLD)، 2017).

شیر در تایلند از طریق مراکز جمع آوری شیر (MCCs) به بازار عرضه می شود که نشان دهنده پیوند زنجیره تامین بین تولیدکنندگان لبنیات و کارخانه های فرآوری شیر است. MCC ها می توانند زمان و هزینه های حمل و نقل را کاهش دهند و همچنین بازارها را برای کشاورزان تضمین کنند. آنها همچنین می توانند هزینه ها و زمان جمع آوری را برای شرکت های پردازش به حداقل برسانند (Belmar, Villagra, Marianov, Cortés, & Bronfman, 2017؛ Demirbaş, Tosun, Çukur, & Gölge, 2009). MCC ها در تایلند به دو گروه تعاونی های لبنی (DCs) و سازمان های خصوصی (POs) طبقه بندی می شوند. DCها حدود 52 درصد از تولید شیر خام داخلی را کنترل می کنند، در حالی که تولید شیر خام باقیمانده (48 درصد) توسط شرکت های تولید کننده کنترل می شود (وزارت توسعه دام (DLD)، 2017). این دو سازمان شیر دارای ساختارهای مدیریتی و استراتژی های متفاوتی در حمایت از اعضای خود هستند. تعاونی ها سازمان هایی هستند که تحت مالکیت و کنترل گروهی از افراد هستند که از محصولات، لوازم، بازاریابی و خدمات آنها استفاده می کنند. هدف آنها به حداکثر رساندن سود نیست، بلکه هدف آنها ایجاد منافع اعضا در بازارهای کالا و خدمات است. آنها به کشاورزان تعلق دارند و توسط هیئت‌های کشاورزان منتخب مدیریت می‌شوند (پوسا، هوکیلا، و واریس، 2016؛ آلتمن، 2016؛ هوکس، مک کارتی، پاور، و مکن والش، 2017؛ پوسا، مونکونن، و واریس، 2013). از سوی دیگر، PO ها به طور کامل توسط کارآفرینان فردی تحت مالکیت، تامین مالی و کنترل هستند. سود، درآمد و رشد، اصول سازماندهی شرکت‌های فعال با هدف کارایی اقتصادی هستند (چارئون‌وانگ‌ساک، 2017؛ کریشنان، 2016؛ پوسا و همکاران، 2013). ساختار اداری PO ها احتمالاً سلسله مراتبی است. از این رو، فرآیند تصمیم گیری توسط افراد معدودی کنترل می شود و در موارد متعددی توسط یک فرد واحد کنترل می شود. این باعث می‌شود که فرآیند تصمیم‌گیری به طور قابل‌توجهی سریع‌تر از DCهایی باشد که به تصمیمات هیئت‌مدیره وابسته هستند (Koonawootrittriron، Elzo، Yeamkong و Suwanasopee، 2012).

پرورش شیر تجاری در دهه 1960 بر اساس ابتکار پادشاه در تایلند معرفی شد و در قالب تعاونی ها سازماندهی شد. کسب و کار رو به رشد جمع آوری شیر، سرمایه گذاران خصوصی را به خود جذب کرده است که منجر به ایجاد PO در صنایع لبنی شده است. در نتیجه، سهم بازار DCها به طور پیوسته کاهش یافته است و کانال های بازاریابی شیر کشاورزان از DCها به PO در دهه گذشته تغییر کرده است. دلیل آن این است که در سال های اخیر، تعداد زیادی PO جدید با کمپین های تبلیغاتی سنگین ظهور کرده اند. پیام اصلی تبلیغاتی آنها دسترسی سریع و بالاتر به اعتبار و همچنین هزینه کم حمل و نقل بسیاری از کشاورزان را متقاعد کرد تا به این سازمان ها بپیوندند. علاوه بر این، برخی از DCها الزامات و محدودیت‌های خاصی برای پذیرش اعضای جدید دارند، مانند ضمانت‌های سایر اعضا، حفظ حداقل تولید روزانه یا یک دوره انتظار برای پیوستن مجدد به DCها، برای آن دسته از کشاورزانی که قبلاً اعضایی بودند که برای پیوستن به PO ها ترک کرده بودند و می خواهند برگردند. به این دلایل، عضویت در DC برای کشاورزان دشوار بود. در حال حاضر، DCها حدود 52٪ در تولید و بازاریابی لبنیات در تایلند در مقایسه با 63٪ در سال 2007 سهم دارند (وزارت توسعه دام (DLD)، 2017). تعداد DCها و اعضای آنها به طور پیوسته از 109 تعاونی با 23137 عضو در سال 2007 به 98 تعاونی با 18299 عضو در سال 2017 (حدود 10 درصد کاهش در تعداد تعاونی ها و 21 درصد کاهش در اعضا) کاهش یافته است (اداره ترویج تعاون (CPD) 2017) در حالی که تعداد PO به طور قابل توجهی از 63 به 89 افزایش یافته است (41٪ افزایش) در مدت مشابه (وزارت توسعه دام (DLD)، 2017).

مطالعات قبلی در مورد بازاریابی شیر دامداران بر تجزیه و تحلیل عوامل تعیین کننده عضویت تعاونی ها متمرکز شده است (چاگویزا، مرادیان و روبن، 2016؛ گوپتا و روی، 2012؛ کومار، ساروژ، جوشی، و تاکشیما، 2018). اکثر مطالعات موجود از تعداد کمی از متغیرهای توضیحی استفاده کردند. این امر شناسایی مهم ترین عوامل مؤثر در عضویت تعاونی را دشوار می کرد. علاوه بر این، برخی از مطالعات عوامل را با استفاده از آمار توصیفی به جای تحلیل اقتصادسنجی مشخص کردند که می تواند به دلیل نادیده گرفتن روابط بین عوامل منجر به نتایج نادرست و مغرضانه شود. از آنجایی که تعاونی‌ها جزء مهمی از بازارهای سازمان‌یافته لبنیات در تایلند هستند که تولیدکنندگان خرده‌مالک شیر را با بازارها پیوند می‌دهند، درک عضویت در این تعاونی‌ها مهم است. تا آنجا که ما می دانیم، هیچ مطالعه دقیقی وجود ندارد که عوامل موثر بر عضویت کشاورزان در تعاونی های لبنی در تایلند را بررسی کند. از این رو، این تحقیق به دنبال پاسخ به این سوال است که عوامل موثر بر عضویت دامداران در تعاونی های لبنی چیست؟ این مطالعه با هدف پرداختن به این سوال پژوهشی از دیدگاه دو گروه از کشاورزان که اعضای DCs یا POs هستند، انجام شده است.