تاثیر بحران اقتصادی بر تعاونی های ایتالیایی در بخش صنعتی

بحران اقتصادی علاقه (Borzaga, 2012, Vieta, 2010) را به تعاونی ها به عنوان جایگزینی برای مدل کسب و کار سرمایه داری، نه تنها در میان دانشگاهیان، بلکه در بین اعضای جامعه به طور کلی، دوباره برانگیخته است. مدل کسب‌وکار سرمایه‌داری همیشه در بخش صنعتی رایج بوده است، اما تعاونی‌ها اکنون به عنوان روشی ممکن برای مدیریت فعالیت‌های تجاری جدید، ایجاد مشاغل جدید و ادغام مجدد افراد آسیب‌دیده از بحران از طریق سازمان‌دهی مجدد شرکت‌ها در قالب شرکت‌ها در نظر گرفته می‌شوند. – عوامل عملیاتی (Vieta, Larrabure, & Schugurensky, 2012).

در سال‌های اخیر، این فرآیند شناسایی با بهبود دانش مکانیزم‌های درونی تعاونی‌ها، و سهم مؤثر تعاونی‌ها در رفاه اقتصادی منطقه‌ای که در آن فعالیت می‌کنند، تقویت شده است. چندین مطالعه (Birchall and Hammond Ketilson, 2009, Zamagni, 2012, Zanotti, 2013) نشان داد که تعاونی ها در مراحل اولیه بحران اقتصادی انعطاف پذیری بیشتری برای بقا نسبت به سایر اشکال شرکت دارند (Bentivogli and Viviano, 2012, CECOP-CICOPA اروپا، 2010). بررسی های انجام شده در اروپا (Roelants, Dovgan, Eum, & Terrasi, 2012) به ویژه نشان می دهد که چگونه واکنش تعاونی ها بهتر از واکنش سایر مدل های کسب و کار به ویژه در کشورهایی با سنت تعاونی طولانی است و این در کجاست. سازمان ها ریشه در جامعه دارند.

با بررسی دلایل این تاب‌آوری بیشتر، توجه محققان در سال‌های اخیر عمدتاً بر عوامل ذاتی ماهیت سازمان‌های تعاونی متمرکز شده است. ابتدا چندین محقق (آراندو و همکاران، 2010، ویلافانز پرز، 2011) اشاره کردند که در صورت شوک های منفی، اصول زیربنای تعاونی ها مانند مشارکت اعضا در تصمیم گیری های مدیریت، توجه به نیازهای محلی، و ریشه دار بودن آنها در جامعه، اعضای تعاونی ها را ترغیب می کند تا اقدامات لازم برای بقای سازمان و حفظ اشتغال را با رغبت بیشتری بپذیرند. دوم، محققان (Furubotn and Pejovich, 1970, Vanek, 1977) بر عدم سرمایه گذاری تعاونی ها و عدم توجه به کارایی اقتصادی تمرکز کرده اند. بنابراین عدم توجه به کارایی واکنش کندتر در تعدیل تولید و اشتغال را در صورت کاهش تقاضا توجیه می کند. توجه کمتر به کارایی اقتصادی با مزایای مالیاتی بالاتری که توسط قانون برای تعاونی‌ها در برخی شرایط ارائه می‌شود، جبران می‌شود. سپس مزایای مالیاتی به تعاونی ها کمک می کند تا با مراحل بحران اقتصادی مقابله کنند. در مورد موضوع کمبود سرمایه و کارایی کمتر، شواهد تجربی، بسته به منطقه و بخش در نظر گرفته شده، نتایج متفاوتی را نشان می‌دهند (Fontanari & Borzaga، 2013). با نگاهی به پرونده ایتالیایی، قوانین مدنی و مالیاتی ایتالیا برای تعاونی‌ها به جای سرمایه‌ای که آنها سرمایه‌گذاری کرده‌اند، سرمایه‌گذاری سازمان و پاداش کار یا مشارکت اعضا را ارتقا می‌دهد (Alzola et al., 2010). سپس تعاونی ها از طریق تخصیص سود به ذخایر، سرمایه را انباشته کنید. بررسی‌های انجام‌شده در سطح ملی (Accornero & Marini, 2011) همچنین نشان می‌دهد که چگونه تخصیص سود به ذخایر به تعاونی‌ها اجازه می‌دهد تا با دوره‌های سخت اقتصادی بدون مشکل مقابله کنند.

بر اساس یک تحلیل جدیدتر (Borzaga & Fontanari، 2012)، با این حال، دلیل اصلی انعطاف پذیری تعاونی ها اهداف متنوع آنها در مقایسه با شرکت های انتفاعی است. هدف یک تعاونی را نمی توان به سادگی به حداکثر کردن سود تقلیل داد، مانند شرکت های انتفاعی، بلکه برآوردن نیاز(های) خاص اعضای تعاونی از طریق ارائه خدمات (مانچینو و توماس) است. ، 2005، مور، 2000). با این وجود، حتی در مواقع بحران اقتصادی، تعاونی ها تا حد امکان تلاش می کنند تا سطح تولید و اشتغال را بدون تغییر نگه دارند تا اطمینان حاصل شود که نیازهای اعضا می تواند برآورده شود. این امر به‌ویژه در تعاونی‌های کارگری مشهود است که با توجه به نیازهای اعضای آن‌ها، می‌توان آن را نوعی بیمه در برابر این واقعیت دانست که سرمایه‌گذاران علیه کارگران تصمیم می‌گیرند (ناوارا، 2010). در نتیجه، در طول یک بحران اقتصادی، تعاونی های کارگری تمایل دارند تعداد کارکنان را کمتر از شرکت های انتفاعی کاهش دهند، زیرا بخش قابل توجهی از کارگران عضو تعاونی هستند (Pérotin, 2012).

بنابراین، در این زمینه، استفاده از سرمایه انباشته شده توسط تعاونی، عمدتاً در نتیجه انتساب سود به ذخایر و همچنین ایجاد اتحادها و همکاری های عمودی و افقی به عنوان ابزاری برای توسعه نوآوری و حفظ رقابت پذیری. Zevi، Zanotti، Soulage و Zelaia، 2011)، دو استراتژی هستند که از طریق آنها تعاونی ها به فعالیت خود ادامه می دهند و نیازهای اعضا را حتی در دوره های دشوار اقتصادی برآورده می کنند.

هدف این مقاله بررسی تعاونی های ایتالیایی است که در طول دوره 2008-2010 در خدمات صنعتی و تجاری فعال بودند. این یکی از بخش‌های ایتالیایی بود که بیشتر تحت تأثیر بحران اقتصادی قرار گرفت (Accettoro, Giunta, & Rossi, 2011).

این مطالعه داده های رسمی در مورد تحول تعاونی ها در صنعت و همچنین نتایج یک نظرسنجی انجام شده بر روی نمونه ای از بیش از 25000 شرکت ایتالیایی که در بخش خدمات صنعتی و پشتیبانی فعال بودند، از جمله حدود 3000 تعاونی انجام شد. .

ساختار این مقاله به شرح زیر است: بخش اول مروری بر تعداد تعاونی‌های صنعتی در سال‌های اخیر است. بخش بعدی جنبه‌های روش‌شناختی نظرسنجی Monitoraggio Economia Territorio (MET) ¹ را ارائه می‌کند، نظرسنجی متمرکز بر عوامل کلیدی مرتبط با تولید و رقابت پذیری شرکت‌ها که بر روی نمونه‌ای از بیش از 25000 شرکت ایتالیایی در بخش خدمات صنعتی و پشتیبانی انجام شده است. شامل 3000 تعاونی. ² در نهایت، نتایج نظرسنجی ارائه شده است.