بازاریابی گروهی کشاورزان خرده‌مالک

تولیدکنندگان در مقیاس کوچک در کشورهای در حال توسعه اغلب فرصت های محدودی برای فروش محصولات خود به شیوه ای کارآمد و سودآور دارند. در سال های اخیر، چندین پروژه مداخله ای بر پیوند دادن کشاورزان به بازارها به منظور بهبود معیشت آنها متمرکز شده اند (به عنوان مثال انجمن مؤسسات تحقیقات کشاورزی آسیا و اقیانوسیه، 2008؛ Stringfellow، Coulter، Lucey، McKone، و Hussain، 1997). در سال 2003، صندوق بین‌المللی توسعه کشاورزی (IFAD) اشاره کرد که بازارها و بهبود دسترسی به بازار برای خانوارهای فقیر روستایی برای غلبه بر فقر حیاتی است و در نتیجه به دستیابی به اهداف توسعه هزاره کمک می‌کند. گزارش توسعه جهانی 2008 (بانک جهانی، 2007) نیز رویکرد پیوند دادن کشاورزان به بازار را دنبال کرد.

ایجاد گروه ها یا تعاونی های کشاورز یکی از راه های بهبود دسترسی کشاورزان به بازارها و افزایش قدرت چانه زنی آنها در مداخلات بازاریابی است (مانند کاستلا و بواهوم، 2014، فیشر و قائم، 2012). در 25 سال گذشته، تعداد گروه‌های کشاورز و تعاونی‌های به سبک جدید به طور قابل‌توجهی در ویتنام افزایش یافته است (Wolz & Duong, 2010). علاوه بر تلاش‌های دولت ویتنام، سازمان‌های بین‌المللی متعددی از کشاورزان در بهبود دسترسی آنها به بازارها حمایت می‌کنند. در میان این سازمان‌ها، آژانس توسعه بین‌المللی استرالیا (AusAID)، IFAD، گروه بانک جهانی (WB)، OxFam، خدمات امداد کاتولیک (CRS) و سازمان توسعه هلند SNV در ایجاد گروه‌های کشاورز و پیوند دادن کشاورزان به بازارهای ویتنام (هوانگ و گراهام، 2006، رانکین و راسل، 2005). اگرچه ادبیات فراوانی برای گروه های کشاورز در ویتنام با تمرکز بر قهوه، سبزیجات، میوه ها و آبزی پروری در دسترس است (به عنوان مثال Ha, Dijk, Bosma, & Sinh, 2013; Moustier, Tam, Anh, Binh, & Loc, 2010؛ Rankin, Dunne & Russel ، 2008؛ شبکه کمک به کالای پایدار، 2011)، تنها تعداد کمی از نشریات گروه های دامدار را تجزیه و تحلیل کرده اند. با این حال، با کمال تعجب، در حالی که مطالعاتی در مورد گروه‌های رسمی، مانند تعاونی‌ها (مانند Quach & Kawaguchi، 2003؛ Binh، Thai، Quang، & Moustier، 2007) و گروه‌های غیررسمی، مانند گروه‌های منافع مشترک (مانند Hoang & Graham, 2006) وجود دارد. با تمرکز تولید متفاوت، مانند گوشت گاو (به عنوان مثال Anh, Tuan, & Truong, 2010)، تحقیقات محدودی در مورد گروه های تولید خوک در ویتنام وجود دارد. با اينكه، تولید خوک منبع ضروری امرار معاش برای کشاورزان در مقیاس کوچک در ویتنام است (Lemke, Kaufmann, Thuy, Emrich, & Valle Zárate, 2007). با اشاره به تولید خوک، Binh و همکاران. (2007) نشان داد که اعضای یک تعاونی خوک توانستند با کاهش هزینه های مبادله خود و تضمین محصولات با کیفیت برای مصرف کننده، درآمد خود را افزایش دهند. حتی اگر این مطالعه شامل یک محاسبه سود بود که اعضا و غیرعضوها را با هم مقایسه می‌کرد، اما هنوز هیچ مطالعه‌ای در مورد تطبیق امتیاز گرایش برای مقایسه اثر اقتصادی عضویت در گروه‌های کشاورز که با کمک پروژه‌های مداخله ایجاد شده‌اند، اعمال نشده است. (2007) نشان داد که اعضای یک تعاونی خوک توانستند با کاهش هزینه های مبادله خود و تضمین محصولات با کیفیت برای مصرف کننده، درآمد خود را افزایش دهند. حتی اگر این مطالعه شامل یک محاسبه سود بود که اعضا و غیرعضوها را با هم مقایسه می‌کرد، اما هنوز هیچ مطالعه‌ای در مورد تطبیق امتیاز گرایش برای مقایسه اثر اقتصادی عضویت در گروه‌های کشاورز که با کمک پروژه‌های مداخله ایجاد شده‌اند، اعمال نشده است. (2007) نشان داد که اعضای یک تعاونی خوک توانستند با کاهش هزینه های مبادله خود و تضمین محصولات با کیفیت برای مصرف کننده، درآمد خود را افزایش دهند. حتی اگر این مطالعه شامل یک محاسبه سود بود که اعضا و غیرعضوها را با هم مقایسه می‌کرد، اما هنوز هیچ مطالعه‌ای در مورد تطبیق امتیاز گرایش برای مقایسه اثر اقتصادی عضویت در گروه‌های کشاورز که با کمک پروژه‌های مداخله ایجاد شده‌اند، اعمال نشده است.

اگرچه به طور گسترده شناخته شده است که اقدام جمعی می تواند کشاورزان را در افزایش درآمدشان حمایت کند (به عنوان مثال مارکلووا، ماینزن دیک، هلین و دورن، 2009)، چندین نمونه از گذشته نشان داده است که ایجاد گروه ها یا تعاونی های کشاورز همیشه موفق نبوده است. (به عنوان مثال کازوفی و ​​مرادی، 2012، گاریدو، 2007، آتوود و باویسکار، 1987). گولووینا و نیلسون (2011) نشان دادند که تعاونی های ایجاد شده و سازماندهی شده از بالا به پایین در روسیه به دلیل دانش محدود اداره دولتی در مورد شرایط و نیازهای کشاورزان شکست خوردند. به دنبال سکستون و ایسکو (1988) مطالعات متعددی عوامل موفقیت و شکست گروه‌ها یا تعاونی‌های کشاورز را در کشورهای مختلف مورد تجزیه و تحلیل قرار داده‌اند. بیشتر مطالعات نشان دادند که دلایل اصلی موفقیت یا شکست اقتصادی است (به عنوان مثال بروینیس، گلداشمیت، هان و تیلور، 2011)، عوامل نگرشی-رفتاری (مثلاً بهیان، 2007)، تأمین مالی (مثلاً کیلینگ، 2004) و مدیریت/عملیاتی (مثلاً آزادی، حسینی نیا، زرافشانی، حیدری، و ویتلوکس، 2010؛ مهازریل، حفیظه، و زرینی)، 20. گارنوسکا، لیو و شادبولت (2011) نشان دادند که یک محیط قانونی باثبات و سیاست های مناسب دولت نیز مهم است. در ویتنام، انگیزه کشاورزان برای ایجاد گروه‌های کشاورز ممکن است به دلیل سابقه «تعاونی‌های سوسیالیستی به سبک قدیمی» به‌علاوه مختل شود و گروه‌های مستقر هنوز ممکن است بر اساس اصول دموکراتیک کار نکنند (Anh et al., 2012). ). کواچ و کاواگوچی (2003) دو تعاونی لبنیات را در ویتنام شمالی و جنوبی مطالعه کردند و در میان کشاورزان بی میلی زیادی برای پیوستن به یک تعاونی مشاهده کردند.

هدف از این مطالعه مقایسه گروه‌های مختلف پرورش‌دهنده خوک (گروه‌های ذینفع مشترک، گروه‌های تعاونی و تعاونی‌ها) که توسط هفت پروژه مختلف در مناطق منتخب شمال و مرکزی ویتنام ایجاد شده‌اند، بر اساس ساختار و عملکرد و همچنین آنها بود. تاثیر بر درآمد کشاورز اعضای گروه های کشاورز با افراد غیرعضو مقایسه می شوند.