آشنایی با تشکل های کشاورزی
تهیه و تدوین: مهندس علی شفیعی علویجه- رئیس گروه حمایت و توانمندسازی دفتر امور تشکلهای کشاورزی سازمان مرکزی تعاون روستایی ایران-۱۳۹۱
مقدمه
مشارکت را می‌توان فرایند تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی اختیاری، آگاهانه و داوطلبانه فردی و جمعی، جهت قدرت‌یابی برای رفع نیاز و تحقق اهداف خاص در شرایط ویژه که به صورت خودجوش یا برنامه‌ریزی شده، می‌تواند به اجرا درآید، پنداشت، چنین فرایندی جهت اثربخشی نیازمند، ساختار و کارکرد ویژه خواهد بود.
در بخش کشاورزی همانند سایر بخشهای اقتصادی ساماندهی بهره‌برداران، تولیدکنندگان وفعالان در قالب انواع تشکلهای اقتصادی، صنفی، سیاسی،اجتماعی و فرهنگی می باشد. افراد با عضویت در این تشکلها و برخورداری ازیک شخصیت حقوقی می توانند به نحو مناسبتر و کاملتری خواسته‌ها، نیازها و انتظارات خود را بیان نموده و از این طریق به دستگاههای دولتی و مراجع تصمیم‌گیری ذیربط منتقل نموده و پیگیری‌های لازم را برای تحقق آن به عمل آورند. بدیهی است شکل‌گیری تشکلهای توانمند ضمن آنکه با دیدگاههای جدید در خصوص حقوق مردم سازگارتر است، به طور بالقوه می‌تواند به عنوان ابزاری در جهت سپردن امور مردم به خود آنها عمل نموده و فرصت لازم را برای پرداختن دستگاههای دولتی به وظایف اساسی و رسالت‌های خود فراهم آورد. در این چارچوب زمینه و بستر مناسبی برای مشارکت سازمان یافته مردم در اداره امور جامعه فراهم گردیده و ضمن آنکه به طور بالقوه مجرای مناسبی برای برقراری ارتباط، هماهنگی و همکاری بین دستگاههای دولتی و مردم ایجاد می‌شود، امکان ایفای هر چه بهتر نقش‌ها، وظایف و تکالیف دستگاههای دولتی در قبال مخاطبان خود نیز به نحو مناسبتری فراهم می‌گردد. حرکت به سمت استمرار جنین روابطی بین دولت و مردم در قالب تشکلهای غیردولتی در شکل تکاملی خود زمینه ساز تثبیت و استقرار مردم سالاری و تحقق جامعه مدنی و پاسخ به مطالبات مردم خواهد بود.
تعریف تشکل
گروهی از افراد که برای تحقق هدف یا اهداف مشخص و مشترک گرد هم آمده و در شکل رسمی (زمینه قانونی ) و غیر رسمی (زمینه عرفی) به فعالیت می‌پردازند.
تشکلهای کشاورزی
گستردگی و تنوع زیادی در تشکلهای بخش کشاورزی وجود دارد که هرکدام دارای ماهیت، کارکرد، ویژگی حقوقی، مأخذ قانونی، مرجع صدور مجوز، محل ثبت تشکل و… متفاوت می باشند. به عنوان نمونه شرکتهای تعاونی در انواع زمینه ها و تحت عناوین مختلف تشکیل شده و فعالیت می کنند ضمن آنکه در قالب اتحادیه های شهرستانی، استانی و مرکزی نیز فعالیت می کنند. از آنجا که هدف این بررسی ایجاد دیدگاه و دورنمای کلی از سازماندهی ها در بخش کشاورزی می باشد لذا در این بررسی ویژگی های کلی سازماندهی در بخش کشاورزی مورد توجه قرار می گیرد.
شرکتهای تعاونی(تحت پوشش قانون تعاون)
مرور سوابق تعاونیها و رشد فزاینده آنها در جهان نشان می دهد، نظام بهره برداری تعاونی در کشاورزی به عنوان یک واقعیت انکارناپذیر در طول دهه های گذشته حضور چشمگیری در صحنه های مختلف جامعه روستایی و کشاورزی داشته است(سعدی،۱۳۸۸).
شرکت تعاونی شرکتی است که از اشخاص حقیقی یا حقوقی که به منظور رفع نیازمندیهای مشترک و بهبود وضع اقتصادی و اجتماعی اعضاءاز طریق خودیاری و کمک متقابل و همکاری آنان موافق اصولی که در قانون مصرح است، تشکیل می شود.
شرکت های تعاونی به لحاظ نوع فعالیت به دو دسته تقسیم می شوند :
الف- شرکت تعاونی تولید : شرکتی است که در امور مربوط به کشاورزی ، دامداری، دامپروری ، پرورش و صید ماهی، شیلات، معدن، عمران شهری و روستایی و عشایری و نظایر اینها فعالیت می نمایند.
ب- شرکت تعاونی توزیع: شرکتی است که در امور مربوط به تهیه و توزیع کالا ، مسکن ، خدمات و سایرنیازمندیهای اعضاء فعالیت می کند.
در شرکت تعاونی، تعدد نوع و موضوع فعالیت با ارائه طرح پیشنهادی مجاز است.
شرکت های تعاونی به لحاظ عضویت به دو دسته تقسیم می شوند.
الف – شرکت تعاونی عام: شرکتی است که عضویت در آن برای همه آزاد می باشد و مؤسسین یا شرکت باید برای تأمین قسمتی از سرمایه اولیه و یا افزایش سرمایه شرکت، سهام آن را به عموم عرضه نمایند.
ب – شرکت تعاونی خاص: شرکتی است که عضویت در آن منحصراً برای گروهی خاص از قبیل کارگران، کارمندان، کشاورزان، دانشجویان، ایثارگران، زنان، مشاغل خاص و نظایر اینها آزاد باشد ، بدیهی است تعاونی موظف به پذیرش متقاضیان واجد شرایط بوده و از این نظر محدودیتی برای عضویت ندارد.
(قانون بخش تعاونی )
تشکل خبرگان کشاورزی
تشکل خبرگان کشاورزی یک سازمان غیردولتی، غیرسیاسی و غیرانتفاعی است که ضمن رعایت کامل قوانین جمهوری اسلامی ایران بر اساس اساسنامه مصوب فعالیت می کند. این تشکل در سطح ملی تحت عنوان مجمع، در استانها تحت نام کانون استانی و در شهرستانها به عنوان انجمن سازماندهی شده است. مهمترین اهداف خبرگان کشاورزی عبارتند از:
ـ سازماندهی برگزیدگان و افراد مرجع محلی در کشاورزی کشور به منظور ایجاد تعامل و ارتباط مداوم (در سطوح شهرستان، استان و کشور) در راستای توسعه ظرفیتهای اجتماعی، فنی، اقتصادی و تکنولوژیک در بخش کشاروزی
ـ فراهم آوردن بستر مناسب برای ارتقای سطح دانش تولیدکنندگان، از طریق انتقال روشها و شیوه‌های جدید و کارآمد و تجارب ملی و بین‌المللی
ـ توسعه توانایی‌ها و بهبود مدیریت بخش کشاورزی، از طریق گسترش تشکلهای تولیدی، خدماتی، آموزشی در سطوح مختلف
ـ ایجاد شرایط مساعد برای حمایت‌های صنفی از تولیدکنندگان و بهره‌برداران بخش کشاورزی
(بخشی، ۱۳۸۹)
تشکل هماهنگی و حمایتی تشکلهای بخش کشاورزی
تشکل هماهنگی و حمایتی تشکلهای بخش کشاورزی یک تشکل غیر دولتی، غیر سیاسی و غیر انتفاعی بوده و ضمن رعایت کامل قوانین جمهوری اسلامی ایران طبق اساسنامه فعالیت می نماید. تشکل هماهنگی و حمایتی تشکلهای بخش کشاورزی از نوع موسسات مذکور در بند الف ماده ۲ آئین‌نامه اصلاحی ثبت تشکیلات و مؤسسات غیرتجاری مصوب ۵۵/۱۳۷۷ موضوع مواد ۵۸۴ و ۵۸۵ قانون تجارت و آیین نامه شماره ۱۲۶۰۸/ت/۲۷۳۶۷ هـ مورخ ۹/۱۱/۱۳۸۱ مصوب هیئت محترم وزیران میباشد. این تشکل همانند تشکل خبرگان کشاورزی در مرکز تحت عنوان مجمع و در استانها و شهرستانها به ترتیب تحت عنوان کانون و انجمن سازماندهی گردیده است. از اهم وظایف این تشکل می توان به مواد زیر اشاره داشت:
– حمایت و تقویت تشکلهای بخش کشاورزی و بهره‌گیری از مکانیزم‌های مناسب جهت توسعه و ارتقاء کیفی و کمی و تقویت بنیه آنها در زمینه‌های مختلف اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی
– تدوین ضوابط و شرایط و معیارهای لازم به منظور حمایت‌های قانونی از تشکلهای بخش کشاورزی و تلاش در رفع موانع موجود و تجهیز و راه اندازی و فعال نمودن آنها
– نهادینه کردن جایگاه تشکل های بخش کشاورزی و تاکید بر نقش این تشکلها در رشد کشاورزی
– فرهنگ‌سازی و اطلاع رسانی به موقع و کافی در بین اعضا تشکلها و اعتقادی نمودن تشکلها برای اعضا به منظور پیشبرد اهداف حمایتی
– تلاش در جهت ایجاد استقلال در تشکلها و کاهش تصدی‌گری دولت
– چاپ کتب و نشریات در جهت ارتقا نقش کشاورزی
(دالوند، ۱۳۸۹)
نظام صنفی کارهای کشاورزی
در ایران، نظام صنفی همواره مشاغل صنعتی، خدماتی و بازرگانی را شامل شده و فعالیتهای بخش کشاورزی را پوشش نمی‌داده است. در حالی که وجود نظام صنفی در بخش کشاورزی با ارتقای آگاهی کشاورزان و انسجام دادن و هماهنگ کردن فعالیتهای آنان می‌تواند توسعه پایدار بخش کشاورزی را زمینه‌سازی کند و با حضور بهره‌برداران در فرایند تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی، بسترها‌ی لازم را برای اجرای سیاستهای اصل ۴۴ و واگذاری فعالیتهای تصدی‌گری به بخش غیردولتی فراهم نماید.
با تصویب قانون «تاسیس سازمان نظام مهندسی کشاورزی و منابع طبیعی جمهوری اسلامی ایران» در تیرماه سال ۱۳۸۰، زمینه لازم برای تدوین نظام صنفی کارهای کشاورزی فراهم شد. از سال ۱۳۸۲ تلاش برای تدوین آیین نامه مذکور آغاز شد و نهایتاً پیش‌نویس آیین‌نامه اجرایی در سال ۱۳۸۴ تهیه و با امضای وزیر محترم وقت جهاد کشاورزی به هیئت دولت ارائه گردید. پس از بحث و بررسی در کمیسیون‌های فرعی و اصلی هیئت دولت در ۱۷ مردادماه سال ۱۳۸۶ آیین‌نامه نظام صنفی کارهای کشاورزی تصویب و در ۲۰ خرداد ماه سال ۱۳۸۷ برای اجرا به وزارتخانه های جهاد کشاورزی، بازرگانی، دادگستری و کار ابلاغ شد.
اهم کارکردهای نظام صنفی کارهای کشاورزی به شرح زیر می باشند:
– هویت یافتن مشاغل بخش کشاورزی.
– ایجاد امکان در دفاع از حقوق و منافع صنفی کشاورزان.
– ایجاد امکان دخالت درنحوه تدوین مقررات و قوانین مرتبط با کشاورزی.
– نظارت برفعالیتها و شناسایی ورسیدگی به تخلفات اعضاءصنف.
– ایجاد امکان در هماهنگی و ارتباط با سایر نهادهای مؤثر در فرآیند تولید تا فروش و بازار رسانی محصولات کشاورزی از جمله اتاقهای بازرگانی.
– دخالت درزمینه قیمت گذاری و تعیین نرخ های مصوب محصولات بخش کشاورزی.
– دفاع از حقوق و منافع صنفی اعضاء
– بعهده گرفتن وظایف تصدی گری دولتی در بخش کشاورزی از طریق:
– صدور مجوزهای فعالیت به کشاورزان
– نظارت بر عملکرد بهره برداران کشاورزی
– بررسی و شناسایی تخلفات از ضوابط فنی
– رسیدگی به تخلفات صنفی و فنی کشاورزان
(دفتر امور تشکلهای کشاورزی،۱۳۸۹)
شرکت های تعاونی تولید روستایی
تعاونی تولید نوعی نظام بهره برداری کشاورزی است. این نظام در شکل حقوقی یک تشکل اقتصادی تولیدی غیردولتی که از مدیریتی نسبتاً علمی وتخصصی برخوردار است می باشد. در این تشکل با اتکا به نیروی مردمی (اعضاء) و با تصمیمات مشارکت جویانه از طریق مجامع عمومی و هیئت مدیره، ضمن حفظ اصل مالکیت فردی با انگیزه های فردی وخانوادگی تأسیس و فعالیت می نماید(عبدالهی،۱۳۷۷) .
بعد از اصلاحات ارضی سال ۱۳۴۱ برای رفع مشکل خردی و پراکندگی قطعات اراضی مزروعی و مسئله اعمال مدیریت صحیح و بکارگیری روشهای پیشرفته در آن زمان اقدام به تشکیل شرکتهای تعاونی تولید روستایی شد. این اقدام بر اساس قانون تعاونی نمودن تولید ویکپارچه شدن اراضی ( مصوب ۱۳۴۹) صورت پذیرفت و تا سال ۱۳۵۷ تعداد ۳۹ شرکت تعاونی تولید در کشور تأسیس گردید. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی حدود نیمی از تعاونیهای تولید منحل و بقیه که ۱۹ واحد بود تقریباً بدون هیچ حمایتی از جانب دولت بکار خود ادامه دادند. در طول سالهای اولیه بعد از انقلاب چندان توجهی به مقوله نظام بهره برداری از منابع تولید کشاورزی کشور بطور اعم و تعاونیهای تولید روستایی به طور اخص نمی شد. لیکن مشکل خردترشدن اراضی و تشدید پراکندگی قطعات اراضی مزروعی کماکان ادامه داشت . دهه ۶۰ توجه محافل تخصصی و علمی به مقوله نظام های بهره برداری و دستیابی به شیوه های مناسب تر بهره برداری از منابع جلب گردید و احیاء و توسعه تعاونیهای تولید بطور اخص و توجه به نظام بهره برداری کشاورزی بطور عام در دستور کار وزارت کشاورزی وقت قرار گرفت. دور جدید توسعه تعاونیهای تولید روستایی از سال ۱۳۶۸ (از آغاز اجرای برنامه اول توسعه ) با تأسیس ۵ شرکت جدید آغاز گردید و در سالهای بعد شتاب بیشتری گرفت و تا پایان سال ۱۳۸۸ تعداد تعاونیهای تولید روستایی به ۱۲۳۰ شرکت رسید. در شرکتهای تعاونی تولید کشاورزی سعی شده است با یکپارچه سازی و تجهیز و نوسازی اراضی حد و مرز زمین هر خانوار به عنوان جزئی از یک قطعه زمین بزرگ حفظ گردد. این امر امکان کاربرد روشها، فنون و ابزار و ماشین آلات نوین، کاهش هزینه ها و افزایش بهره وری با حفظ استقلال و انگیزه های فردی را فراهم می سازد. در این تشکل علاوه بر تأمین مزایای مالکیت فردی با رعایت همیاری و کار و تولید جمعی در سطح شرکت وحدت سه اصل مالکیت، حاکمیت و عاملیت نیز حفظ می شود. بنابراین خانوارهای روستایی در کسب عضویت تعاونی های تولید روستایی از امکانات و تسهیلات حاصل از تشکیل شرکت مثل دسترسی سریع و بموقع به ابزار و وسائل کشاورزی مورد نیاز و استفاده صحیح و مناسب از آنها با کمترین هزینه ممکن نیز برخوردار می شوند ( سازمان مرکزی تعاون روستایی ایران،۱۳۸۹).
تعاونی های روستایی
شبکه گسترده تعاونیهای روستایی دارای ۲.۹۴۱ شرکت تعاونی روستایی با تعداد اعضای ۴۵۰۰۸۶۸ نفردر سطح ۵۶.۲۵۲ روستا و سرمایه ای بالغ بر ۴۴۰ میلیارد ریال بوده که این شرکتها به نوبه خود تعداد ۲۵۶ اتحادیه را در سطح شهرستانها تشکیل می دهند (سازمان مرکزی تعاون روستایی ایران،۱۳۸۹) .
اتحادیه های تعاونی های روستایی شهرستانی در سطح هر استان تشکیل اتحادیه استانی را داده اند، تعداد این اتحادیه ها در حال حاضر ۲۷ اتحادیه استانی می باشد. تعاونیهای روستایی چند منظوره بوده و به فعالیتهای مختلف خدماتی، تولیدی، بازرگانی و ترویجی می پردازند. این فعالیتها در راستای اهداف و سیاستهای حمایتی دولت در جهت توسعه بخش کشاورزی و حمایت از روستاییان قرار دارد. توزیع وامهای معیشتی به اعضاء ، توزیع سوخت، توزیع کود شیمیایی و سایر نهاده های کشاورزی نظیر سموم دفع آفات، بذور گیاهی، ماشین آلات کشاورزی و قطعات یدکی آنها، توزیع کلیه کالاهای کوپنی روستاییان نظیر برنج، روغن نباتی، قندوشکر، آرد و همچنین خرید تضمینی محصولات کشاورزی به میزان قابل توجهی از طریق این تعاونیها صورت می پذیرد. علاوه بر آن خرید وفروش محصولات غیر تضمینی وتهیه وتدارک کالاهای مصرفی و مواد غذایی مورد نیاز روستاییان در بیش از یازده هزار فروشگاه تعاونی این شرکتها صورت می گیرد.
از دیگر فعالیتهای این شبکه خدمات آموزشی، ترویجی و نیز خدمات ماشینی از طریق تأسیس و توسعه مراکز مکانیزاسیون انجام می شود. سایر خدماتی که این شبکه در زمینه های فرهنگی، اجتماعی و حل و فصل اختلافات محلی وکمک و مساعدت به دستگاههای اجرائی محل به آن مبادرت می ورزد نیز قابل توجه میباشد (اتحادیه مرکزی تعاونیهای روستایی وکشاورزی ایران).
تعاونیهای کشاورزی
به منظور پاسخگویی به نیازهای تخصصی کشاورزان ، سازمان مرکزی تعاون روستایی ایران از سال ۱۳۶۴ اقدام به تأسیس و توسعه تشکلهای تخصصی تحت عنوان شرکتهای تعاونی کشاورزی نمود و تا کنون تعداد این تعاونیها به ۱۸۷۳ شرکت رسیده است که با تعداد ۱.۰۴۴.۴۳۴ نفر عضو در زمینه توسعه کشاورزی فعالیت دارند. برای هماهنگی بیشتر بین شرکتهای تعاونی کشاورزی وتأمین نیازمندیهای مشترک آنها تعداد ۵۵ اتحادیه تعاونی کشاورزی نیز تأسیس گردیده است . تعاونیهای کشاورزی در زمینه های مختلف تولیدی، فرآوری و خدماتی فعالیت می نمایند.
این تعاونیها شامل تعاونی مرغداران ، دامداران ، گندم کاران ، باغداران ، زیتون کاران ، بادام کاران ، زنبورداران، مرتعداران ، کمباین داران ، مکانیزاسیون ، گل و گیاه ، زعفران کاران ، سیب زمینی کاران ، پسته کاران ، چای کاران، نوغان داران و سایر تعاونیها می باشد که فعالیتهای مختلفی را حسب ضرورت و نیاز جوامع روستایی بعهده گرفته اند. ( سازمان مرکزی تعاون روستایی ایران)
خانه کشاورز
هدف خانه کشاورز سازماندهی و هماهنگ نمودن کشاورزان سراسر کشور به منظور حمایت و احقاق حقوق حقه انسانی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، اقتصادی کشاورزان ایران میباشد.
ارکان خانه عبارتند از :
۱ـ کنگره ۲ـ شورا ۳ـ دبیرکل ۴ـ دفتر سیاسی ۵ ـ بازرسان ۶ ـ هیأت‌های اجرایی استان ، شهرستان و دهستان.
برخی اهداف ذکر شده خانه کشاورز در مرامنامه این خانه عبارنتد از:
– تلاش خانه کشاورز در راستای توسعه سیاسی، اقتصادی ،اجتماعی و فرهنگی جامعه ایران به ویژه بخش کشاورزی در چارچوب قانون اساسی و قوانین موضوعه
– تاکید بر ضرورت قانون گذاری و قانونمندی در جهت جلوگیری از تجاوز به اراضی کشاورزی و ممانعت از استفاده های نادرست از منابع طبیعی در راستای تامین عدالت اجتماعی
– تبدیل کشاورزی سنتی به کشاورزی پیشرفته و پایدار با استفاده از فن آوری نوین مناسب و کاربرد منطقی نهاده های کشاورزی و افزایش بهره وری آنها با توجه با جایگاه محوری بخش کشاورزی در برنامه های توسعه همه جانبه کشور
– تلاش در جهت کمک به تدوین قوانین کارآمد در بخش کشاورزی و همچنین تدوین سیاستهای کشت منطقه ای و برنامه ریزی کشت ملی با توجه به بازارهای ملی و بین المللی و ظرفیتهای فرآوری، نگهداری و تجاری
– تلاش در جهت گسترش فرهنگ و ساز و کارهای کاهش ضایعات محصولات کشاورزی در تمام مراحل فرآیند تولید تا مصرف
– جذب مشارکت فعالان بخش کشاورزی به منظور ایجاد یک نظام کشاورزی مستقل و کارآمد با حضور فعال کشاورزان در تمام مراحل تصمیم سازی تولید، فرآوری و بازاریابی با رعایت شرایط اقلیمی و تامین نیازهای عمومی (اساسنامه و مرامنامه خانه کشاورز).
شرکت های سهامی زراعی
یکی از مسائل مهم کشاورزی ایران موضوع زمین داری و نظام بهره برداری است. کوچک بودن واحدهای تولید و پراکندگی قطعات اراضی کشاورزی در موارد زیادی برای استفاده از فنون پیشرفته، تجهیز زیربنا، استفاده از ماشین آلات، بهبود راندمان آبیاری و توسعه کشاورزی محدودیت هایی را ایجاد می کند . در این ارتباط تدابیری از نظر شرایط استفاده بهینه از منابع تولید اندیشیده شده است که از جمله می توان به تشکیل شرکتهای سهامی زراعی اشاره کرد.
در اجرای قانون شرکتهای سهامی زراعی و با توجه به اساسنامه مربوط طی سالهای ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۶ ، ۹۳ شرکت سهامی زراعی تشکیل گردید که در جریان انقلاب اکثر آنها که هنوز نهادینه نشده بودند منحل و تعدادی نیز در سالهای بعد به شرکتهای منحل شده پیوستند، بطوریکه بعد از انقلاب تنها ۴ شرکت باقی ماندند. در حال حاضر ۳۶ شرکت سهامی زراعی در ۱۱ استان کشور با موفقیت قابل توجهی فعالیت دارند. اهم اهداف تشکیل شرکتهای سهامی زراعی را می توان به شرح زیر مورد توجه قرار داد:
– توسعه مکانیزاسیون کشاورزی
– جلوگیری ازخرد شدن و تقسیم اراضی مزروعی به قطعات کوچک غیراقتصادی
– افزایش راندمان آبیاری با استفاده از کشت های یکپارچه
– فراهم شدن زمینه های مساعد برای اجرای برنامه های زیربنائی و مهندسی زراعی
– ممانعت از تبدیل اراضی کشاورزی برای فعالیت های غیرتولیدی
– استفاده از امکانات بالقوه موجود در توسعه اقتصادی حوزه عمل این شرکت ها
– افزایش سطح زیرکشت و افزایش تولید در واحد سطح ، نگهداری و بهره برداری صحیح از منابع طبیعی ، آب وخاک
– جذب نیروی انسانی فعال منطقه از طریق ایجاد و توسعه فعالیت های جانبی
– توسعه آموزش و بهبود مهارت ها و ارتقاء فرهنگ کار جمعی
– افزایش درآمدها
– ( سازمان مرکزی تعاون روستایی ایران)
انجمن صنفی (سندیکای)کارفرمایی
در اجرای مادة ۱۳۱ قانون کار جمهوری اسلامی ایران و آیین‌نامه انجمنهای صنفی و کانونهای مربوط و به منظور حفظ حقوق و منافع مشروع و قانونی وبهبود وضع اقتصادی کارگران که خود متضمن حفظ منافع جامعه نیز باشد؛ انجمن های صنفی تشکیل می‌گردد .بخشی از اهداف این انجمنها عبارتند از:
کوشش در جهت استیفای حقوق و خواستهای مشروع و قانونی اعضا از طریق ایجاد زمینه‌های مساعد به منظور نیل به اهداف انجمن.
۲- جمع آوری اطلاعات، بررسی و تحقیق درباره مشکلات، شناخت نیازها و اولویتها.
۳- دریافت ورودیه، حق عضویت و کمکهای مالی داوطلبانة اعضا.
۴- همکاری در جهت تأسیس، تقویت و گسترش شرکتهای تعاونی مربوط به وظایف انجمن به منظور برخورداری اعضا از تسهیلات بیشتر.
۵- حمایت ودفاع از حقوق و منافع صنفی و حرفه ای اعضا از طریق ارائه پیشنهاد و جلب پشتیبانی مراجع و سازمانهای دولتی و ملی.
۶- خرید، فروش و تملک اموال منقول و غیرمنقول انجمن صنفی به نام و به حساب انجمن صنفی مشروط بر آنکه به قصد تجارت و جلب نفع نباشد.
۷- شرکت در مذاکرات حرفه ای با سایر سازمانهای کارگری ذیربط مشمول قانون و انعقاد پیمانهای دسته جمعی با سازمانهای کارفرمایی .
۸- پیوستن به انجمنهای صنفی همگن به منظور تشکیل یا عضویت در کانون مربوط پس از تصویب مجمع عمومی با رعایت مقررات قانونی.
۹- همکاری با سایر تشکلهای صنفی مربوط و انجام سایر وظایف و اختیاراتی که به موجب مقررات قانونی بر عهدة انجمنهای صنفی قرار داده شده یا خواهد شد.
(قانون کار جمهوری اسلامی ایران)
شرکتهای مشاوره و توسعه کارآفرینی بخش کشاورزی، منابع طبیعی و محیط زیست
موضوع کلی فعالیت این شرکتها عبارت است از توسعه کارآفرینی و ارائه خدمات آموزشی، ترویجی، فنی و مهندسی، سرمایه گذاری و اطلاع رسانی، بررسی، ارائه طریق، راهنمایی و پیگیری مشاوره ای شغلی بخش کشاورزی و رشته های مرتبط و صاحبان حرف.
هدف از تشکیل و فعالیت این شرکتها ایجاد اشتغال مولد، ارتقای سطح دانش کارآفرینان، گسترش فنّاوریهای نوین و ارائه خدمات تخصصی در بخش کشاورزی از طریق حمایت از کارآفرینان می باشد. حداقل۶۰ درصد اعضاء هیأت مدیره این شرکتها باید از اعضاء سازمان نظام مهندسی کشاورزی و منابع طبیعی باشند.
(سازمان نظام مهندسی کشاورزی و منابع طبیعی)
منابع و مآخذ
۱- نظامنامه قانون ثبت شرکتها، مصوب ۲/۳/۱۳۱۰ با اصلاحیه‌های بعدی- مجله رسمی ۷۴۱ مورخ ۲/۳/۱۳۱۰ .
۲- طرح اصلاحی آیین‌نامه ثبت شرکتها، مصوب ۱۰/۱۲/۱۳۳۷- روزنامه رسمی ۱۴۶۹۴ مورخ ۲۸/۵/.۱۳۷۴
۳- روزنامه رسمی ۱۲۲۷۱ مورخ ۳۰/۱/۱۳۶۶- آیین‌نامه دفتر ثبت تجارتی، مصوب ۱۳۲۵ با اصلاحات بعدی، روزنامه رسمی شماره ۳۴۰.
۴- قانون شرکتهای تعاونی، مصوب ۱/۳/۱۳۵۰، اصلاحی ۹/۴/.۱۳۵۳
۵- قانون بخش تعاونی اقتصادی جمهوری اسلامی ایران، مصوب ۱۳۷۰- روزنامه رسمی شماره ۱۳۴۳۳ مورخ ۴/۲/۱۳۷۰.
۶- قانون ثبت شرکتها، مصوب ۳/۲/۱۳۱۱ با اصلاحیه‌های بعدی.
۷- قانون بخش تعاونی اقتصاد جمهوری اسلامی ایران (بااصلاحات بعدی)، وزارت تعاون. ۱۳۸۹. http://www.icm.ir/lawlist-circulars-cooporationlaw-fa.html
۸- مهدی دوست، حسین و دیگران(۱۳۸۹).اصول سازماندهی و مشارکت تشکلهای غیر دولتی بخش کشاورزی. تهران، سازمان مرکزی تعاون روستایی ایران.
۹- بخشی علی اکبر(۱۳۸۹). بروشور آشنایی بامجمع ملی خبرگان کشاورزی کشور، تهران، دفتر امور تشکلهای کشاورزی.
۱۰-دالوند، مهرداد(۱۳۸۹). نشریه آموزشی آشنایی با مجمع هماهنگی و حمایتی تشکلهای بخش کشاورزی، تهران، دفتر امور تشکلهای کشاورزی.
۱۱-دفتر امور تشکلهای کشاورزی.(۱۳۸۹). اساسنامه نظام صنفی کارهای کشاورزی بخش-شهرستان، تهران، دفتر امور تشکلهای کشاورزی.
۱۲-سازمان مرکزی تعاون روستایی ایران(۱۳۸۹). معرفی شرکت های تعاونی تولید روستایی.تهران، دفتر نظامهای بهره برداری.http://www.corc.ir/
۱۳-اتحادیه مرکزی تعاونیهای روستایی وکشاورزی ایرانhttp://www.trocairan.com/
۱۴-دفتر امور تشکلهای کشاورزی(۱۳۸۴). طرح توسعه و ساماندهی تشکلهای کشاورزی(منتشر نشده). تهران، دفتر امور تشکلهای کشاورزی.
۱۵-سازمان نظام مهندسی کشاورزی و منابع طبیعی(۱۳۸۸).اساسنامه تیپ شرکتهای مشاوره و توسعه کارآفرینی بخش کشاورزی.
۱۶-وزارت کار و امور اجتماعی. قانون کار جمهوری اسلامی ایران قانون کار مصوب ۲۹ آبان ۱۳۶۹. http://www.irimlsa.ir/page.php?۱۰۴
۱۷-سعدی، حشمت الله( ۱۳۸۸). بررسی اثرات تعاونیهای تولید کشاورزی در استان همدان ،نشریه تحقیقات اقتصاد و توسعه کشاورزی ایران، دوره:۲-۴۰، شماره: ۴. ۶۸-۵۷.
۱۸-عبدالهی، محمد(۱۳۷۷).نظامهای بهره برداری کشاورزی در ایران.تهران، وزارت جهادکشاورزی، معاونت امور نظام بهره برداری، دفتر طراحی نظام بهره برداری.
دیدگاه خود را بنویسید